ILS, NDB’s & Controlled Airspace

Ik kan me vaag herinneren dat ik mijn vorige post afsloot met ‘morgen de 1e sim’. Inmiddels heb ik nog maar 2 sims en een aantal vluchten te gaan voor de IR er alweer op zit. Conclusie: ik ben echt een vreselijke luie donder geweest met mijn blog bijhouden!

In de tussentijd is het natuurlijk allemaal heel hard gegaan. Toen we begonnen met de IR leek het allemaal nog ver weg en was er tijd genoeg voor we onze test zouden hebben. Maar ook hier geldt weer: de tijd vliegt! Vincent en ik waren op een gegeven moment even onze vooruitgang op een rijtje aan het zetten en kwamen er toen achter dat we al dik over de helft waren. Dit terwijl we voor ons gevoel nog helemaal niet zoveel gedaan hadden. Dit kenmerkt de periode hier een beetje, je doet heel erg weinig en toch gaat het heel snel.
Het ‘weinig doen’ heeft vooral betrekking op de uren buiten het vliegen/simmen om, dan verveel ik me echt de ziekte af en toe. Er is hier eigenlijk niks te doen, en ook op mijn kamer is het vermaak erg schaars. Film kijken, spelletjes doen en eten zijn mijn voornaamste hobby’s sinds ik hier zit, en dat bevalt me niet echt eigenlijk. Voorheen ging ik om de 2 dagen met Rik naar de sportschool als afleiding, of even een balletje trappen buiten. Nou is de afgelopen maand de sportschool dicht gegaan, dus dat feestje gaat niet meer door. Wel balen, want het was altijd een goeie dagbreker! Bovendien gaan onze Griekse Godenlichamen nu weer naar de vernieling.
Afgelopen week zijn onze voetbalvrienden uit Goodyear wel weer terug gekomen, dus dat biedt hoop voor de toekomst! Zondag hebben we alweer een ouderwets potje voetbal gespeeld, lekker fanatiek en ook een beetje niveau erin. Dus dat is genieten!
Wat natuurlijk minder was, was het Nederlands elftal. Ach, dit jaar kregen we de hele sfeer toch al wat minder mee en eerlijk gezegd speelden ze ook als een stel kranten. Dus de eerste wedstrijd hebben we in Oxford gekeken, daarna weer gewoon thuis. En meer wil ik er niet over zeggen.

Aan support heeft het niet gelegen!

Qua vliegen gaan we daarentegen lekker hard. Na een aantal sims aan het begin hadden we onze 1e kennismakingsvlucht in Engeland. Een wereld van verschil met het vliegen in Goodyear, alleen het landschap al! Waar alles om je heen eerst droog en oneindig ruimtelijk was, is het nu groen en opgedeeld in vlakjes. Ook zijn er veel meer wolken, waardoor je pas echt ziet hoe hard je eigenlijk gaat. Met een wolkeloze lucht heb je natuurlijk vrij weinig om aan te refereren, maar als je ziet dat je vlak langs een wolk jaagt merk je echt goed hoeveel snelheid je hebt. Dus dat is erg gaaf!
Na deze vlucht zijn we de sim weer ingegaan om verder te oefenen met het echt ‘instrument flying’. Dat betekent dus volledig op je instrumenten vliegen, zonder gebruik te maken van visuele punten buiten je vliegtuig. Eventjes wennen en een stuk intenser dan het visuele vliegen dat we in Goodyear voornamelijk deden, maar wel erg leuk! Het is drukker, strenger en intenser maar vooral veel echter.

Onze nieuwe simulator

Ook op de radio is het compleet anders dan Amerika. Waar Amerika redelijk los was en je praktisch alles kon zeggen via de radio, zijn er hier in Engeland hele precieze regels en richtlijnen waar je je aan dient te houden. Dus dat was even wennen aan het begin! Het is wel goed dat ze er zijn, want omdat het hier zo druk is met ander verkeer is praktisch alles controlled airspace. Dat houdt in dat er een Air Traffic Controller (ATC) is die het luchtverkeer kan regelen en in de gaten kan houden. Op zich een fijn idee, aan de andere kant heb je dus veel minder vrijheid.
Voor elke vlucht moeten we weer een plog invullen, waarop je vermeld wie er meevliegen en vooral via welke punten je vliegt. Ook staan alle radiofrequenties die je gaat gebruiken erop, dus het is hartstikke handig voor jezelf.

Vluchtje met de vereniging.

Een ander groot verschil tussen instrumentvliegen en visueel vliegen is het type approach dat je doet. De approach is de fase van de vlucht waarbij je aankomt in het luchtruim rond een vliegveld waar je wilt gaan landen. In Amerika gingen we dan altijd het circuit in, waarbij we onze positie doorgaven aan de toren en uiteindelijk aan landing maakten. Dit circuit was op zicht, dus voor hier gaat dat niet werken in 1e instantie. Daarom hebben ze Instrument Approaches ingevoerd.
Bij een Instrument Approach vlieg je via een strak en van tevoren gepubliceerd patroon naar je landingsbaan toe, waarbij je gebruikt maakt van diverse radiobakens. Afhankelijk van wat voor baken je gebruikt vlieg je een ILS (Instrument Landing System) of een NDB (non-directional beacon) approach. Ik vind de NDB lastiger, omdat dat allemaal wat gevoeliger is en je bovendien rekening moet houden met wat meer factoren.

Approach plate Oxford

De ILS vind ik heel leuk, dan moet je gewoon zorgen dat je op je localiser komt (de lijn die je moet volgen om recht op de baan af te vliegen) en vanaf daar is het een beetje een spelletje. Je krijgt een verticale lijn op je instrument die je afwijking naar links of rechts aangeeft, samen met 2 driehoekjes aan beide kanten van je instrument waaraan je kunt zien of je te hoog of te laag zit. Doel van het spel: hou de lijn precies in het midden en de driehoekjes ook! Haha dus ik hou er wel van, gewoon een beetje kieren en meestal gaat dat erg goed.

ILS indicaties

Verder hebben we laatst een vlucht gehad waarbij er ijsafzetting op het vliegtuig kwam! Dat was wel gaaf hoor, ik stond er echt van te kijken hoe snel dat opbouwt. Ook merk je direct dat je vliegtuig anders reageert. Het is heel fascinerend om te zien, maar ook heel erg gevaarlijk haha. Gelukkig zijn onze toestellen uitgerust met anti-icing en de-icing equipment, waarbij het eerste ervoor moet zorgen dat er geen ijs op kan bouwen (bijvoorbeeld propellorverwarming) en het tweede ervoor zorgt dat eventueel ijs weer weg gaat. Voor dat laatste gebruiken we onder andere opblaasbare delen in de vleugel, zodat het ijs eraf breekt.

Ice ice baby

Met Tara gaat ook alles goed, die heb ik eindelijk Langford kunnen laten zien. Erg indrukwekkend natuurlijk mijn kamer hier, daar was ze wel jaloers op. We zijn gaan stappen in Oxford, helaas heeft ze mijn sjanskunsten niet kunnen bewonderen omdat er net die avond een onaangekondigde gayavond was in the Bridge. Dus erg veel concurrentie heeft ze niet kunnen spotten haha!
Ik ben zelf ook 2x naar huis geweest, de eerste keer helaas omdat mijn oma was overleden. Natuurlijk een verdrietige gebeurtenis maar ik was toch wel blij dat ik er bij kon zijn. De tweede keer was gewoon even tussendoor, waarbij het ook weer gewoon leuk was om iedereen te zien! Tara kwam me ophalen vanaf Eindhoven Airport en had gelijk een hotelletje geboekt in Eindhoven voor die avond. Dus een hele geslaagde date met lekker eten, veel lachen en gewoon even lekker samen zijn. Af en toe ook wel eens leuk haha 😉

Nu ik alweer tegen het einde van de periode hier aan zit, begint het ook wel te kriebelen om naar huis te gaan. Lekker even fatsoenlijk eten, gewoon kunnen sporten, iedereen weer zien en wat dat betreft ook even wat rust. Waarschijnlijk duurt het wel even voor we de MCC in kunnen, omdat er geen ruimte is in de sims in Maarssen. In de tussentijd ga ik werken, trek ik voor een maandje weer in bij de Otters en ga ik even lekker genieten van Nederland.

Ik hou jullie op de hoogte van de vorderingen hier en sluit af met wat mooie plaatjes!

Groot verschil met Goodyear!

Blennheim Palace

Net katoen he?

Blijft mooi die wolken

De kust van Engeland

10.000 views!!

10.000 views, toch wel een mijlpaal in mijn blogcarrière die de moeite waard is om een berichtje aan te wijden. Toen ik begon met schrijven dacht ik dat het leuk zou zijn voor de mensen thuis om via een weblog te kunnen lezen wat ik allemaal aan het doen ben, wat me bezig houdt, waar ik rondhang en allemaal dat soort dingetjes. Gaandeweg het schrijven bedacht ik me dat het eigenlijk ook wel heel leuk is voor mezelf, met name omdat ik me toch beter realiseer wat ik aan het doen ben wanneer ik het van me af schrijf. Dat heeft denk ik te maken met het feit dat iedereen om me heen hier hetzelfde doet als ik, dus dan lijkt het redelijk normaal. Als ik dan nog eens voor mezelf op – digitaal – papier herhaal wat ik eigenlijk allemaal gedaan heb is dat toch wel iets om met een goed gevoel op terug te kijken. Hoogtepunten als het afsluiten van groundschool, de eerste solovlucht, het halen van mijn CPL en natuurlijk alle roadtrips zijn toch wel dingen die vrij uniek zijn. Dus als ik er nu al met een goed gevoel op terug kijk, waarom zou ik dat dan over 20 jaar niet nog steeds willen doen? En natuurlijk heb ik foto’s en video’s om alle herinneringen straks weer op te halen, maar met een verhaaltje er omheen blijft het misschien toch net iets beter hangen. Dus als ik klaar ben met het hele avontuur stop ik misschien nog wel helemaal niet met bloggen, maar van het opleidingsgedeelte laat ik tegen die tijd een mooi boek voor mezelf afdrukken. Zo, dat doel is gezet.

Ik hoop dat jullie als lezers net zoveel plezier van mijn blog hebben als ikzelf in de afgelopen maanden, nu, en in de komende maanden. Voor mij is het in ieder geval heel erg leuk om te zien dat er mensen geïnteresseerd zijn in wat ik doe, in hoe de opleiding in elkaar steekt of het misschien gewoon leuk vinden om verschillende blogs te lezen.

10.000 views was eigenlijk wel mijn einddoel toen ik merkte dat er op een gegeven moment veel views kwamen, maar ik had er niet helemaal op gerekend dat het nu al zover zou zijn. Dus tijd voor een nieuw target…met nog een paar maanden te gaan, laten we zeggen:

15.000?

Bye bye Arizona, back to Langford!

Het is inmiddels weer een tijdje geleden sinds mijn vorige post, dit heeft ermee te maken dat de tijd vliegt als je lol hebt. Niet alleen dan trouwens, ook als je het gewoon heel druk hebt heb ik gemerkt. Sinds mijn vorige berichtje zijn er een aantal belangrijke dingen de revue gepasseerd, waardoor ik inmiddels na een kort bezoek in Nederland weer in het oude vertrouwde Langford zit. Niet helemaal zoals vanouds, want inmiddels zijn we allemaal in het bezit van onze gouden strepen en wings! Dit zorgt er automatisch voor dat we nu officieel de eindbazen zijn, wat wel een fijn gevoel is. Eindelijk worden we op waarde geschat en ik denk dat het een kwestie van weken is voor we de feuten van groundschool zover hebben om ons met ‘koning’ aan te spreken.

De koning dus.

Voor het zover was moest ik eerst mijn PT4 en uiteindelijk natuurlijk ook mijn CPL Skill Test nog doen. PT4 bestond uit het vliegen van een aantal holds, waarna je een gepubliceerde approach moest doen. Vervolgens moest je deze approach afbreken, een bepaalde procedure vliegen en dan voor de rest van de test nog wat airwork laten zien zoals stalls en steep turns. Dit onder een kap, zodat je niet naar buiten kunt kijken en geforceerd wordt om je instrumenten te gebruiken. Holds zijn trouwens een soort wachtruimtes voor vliegtuigen, waar de verkeersleiding je tijdelijk rondjes kan laten draaien tot er plek voor je is om te landen. Deze rondjes moeten heel precies getimed en gevlogen worden, iets dat ik nog helemaal niet makkelijk vond. Met veel oefenen had ik het uiteindelijk wel redelijk onder de knie en ik ging dan ook zenuwachtig maar redelijk zelfverzekerd mijn PT in. Het begon allemaal heel goed, zelfs de holds gingen lekker! Hier maakte ik me het meest druk om, dus het deed me goed dat dit redelijk goed uitkwam. Toen ik mijn approach moest vliegen kwam ik helemaal verkeerd uit, wat betekende dat ik dat onderdeel in ieder geval opnieuw moest doen. Balen als een stekker natuurlijk, want ik wist precies wat ik fout had gedaan. Ik kreeg de vraag of ik terug wilde naar Goodyear (omdat ik al een partial had) of dat ik de rest eerst nog wilde doen. Ik was hartstikke zelfverzekerd over de rest van de test dus die heb ik er gelijk maar achteraan gedaan. Dit ging ook echt heel goed, dus toen we terug waren hebben we even kort gedebriefed over de approach en toen konden we gelijk een uurtje later weer de lucht in. Deze keer hoefde ik alleen maar die approach te doen, dus na 15 minuten was alles achter de rug en had ik mijn PT4 gehaald met een 3. Op naar de Seneca!!

Sporen van een holding

Het vliegen in de Seneca was iets waar iedereen natuurlijk al vanaf het begin van het vliegen naar uit heeft gezien en het is ook echt heel, heel erg vet. Vergeleken met de Warrior is het een beest van een toestel, hij is niet alleen groter en heeft 2 motoren maar hij is ook nog eens turbocharged. Dit zorgt ervoor dat je veel langer de beste performance uit je motor kunt halen en als je alleen even snel naar het vermogen en de snelheid kijkt kun je zien dat de Seneca echt een stuk serieuzer is.

Warrior
PK: 160
Cruisesnelheid: 95 kts
Topsnelheid: 140 kts

Seneca
PK: 2 x 200
Cruisesnelheid: 140 kts
Topsnelheid: 195 kts

Het feit dat hij turbocharged is merk je direct bij de eerste takeoff. Op een gegeven moment voel je dat je nog even extra vooruit gegooid wordt en dat is een heerlijk gevoel. Het vliegen zelf is iets ingewikkelder omdat je een nu van alles 2 sets hebt, zoals engine-instruments en throttles. Ook kun je de propellers verstellen in dit toestel, waardoor je altijd op de meest economische propellersetting kunt vliegen. Hier heb je 2 extra throttles voor, dus dat is ook weer even wennen. Verder blijft de basis natuurlijk hetzelfde, dus al met al valt de overstap erg mee. Dat moet ook wel, want na 8 uur vliegen hebben we onze CPL test al!
Tot die tijd hebben we heel veel geoefend met het standaardwerk, het navigeren en met name met a-symmetrisch vliegen. Het leuke van 2 motoren is natuurlijk dat als er 1 uitvalt, je er nog steeds 1 overhebt waarmee je kunt blijven vliegen. Nadeel is alleen dat deze niet recht voor je zit, dus je krijgt een enorm draaimoment als 1 van de motoren er ineens mee ophoud. Dit kun je allemaal prima corrigeren maar is wel even wennen natuurlijk. Dus veel nieuwe procedures en technieken, wel allemaal heel erg leuk om te leren.
Omdat we inmiddels al vertraagd waren werden we opgevangen door een instructeur die extra uren wilde vliegen om zijn bonus te halen, en die waarschuwde ons aan het begin al: “I’m going to fly the living hell outta ya, so you better be ready!”
En dat deed hij. Elke dag een simsessie en een vlucht, met als resultaat dat we vrij snel na onze eerste Senecavlucht klaar waren voor de test.

Seneca PA-34

Iedereen is natuurlijk wel zenuwachtig voor zijn CPL, het is tenslotte de eerste grote test in onze vliegcarriere. Bovendien is het nog steeds een relatief nieuw toestel waar je op vliegt, 8 uur is niet veel. Hiernaast hangt er voor jezelf nog eens een hoop druk achter omdat je niet de enige in de klas wilt zijn die zijn test niet haalt, en bovendien betekent een partial of een fail dat je ook nog eens later naar huis moet. Amerika is een geweldig land en ik heb er een toptijd gehad, maar toen ik bij mijn CPL aangekomen was wilde ik toch ook wel graag naar huis toe hoor!
Ik deed mijn test met mr. Patel, waar ik ook mijn PT2 en PT3 mee gedaan had. Aardig wat ervaring dus en ik wist dat ik alles volgens het boekje moest doen. Eenmaal begonnen ging alles vrij soepel, echt wel goed eigenlijk. 2 uur lang ging alles precies zoals ik het wilde, dus ik voelde me echt goed tijdens de test! Alle lastige dingen had ik achter de rug en waren naar mijn idee erg goed gegaan, dus nu alleen nog wat landingen laten zien en dan was ik veilig!
Dit ging niet helemaal zoals gepland haha…de eerste landing ging echt gewoon bagger en ik had even een momentje waarop ik dacht: ‘Ah nee he, dit meen je niet. Ga ik het nu nog weggeven?’ Vrijwel direct zette ik dit weer van me af en daardoor gingen de rest van de landingen wel oke, niet zo goed als tijdens de lessen maar goed genoeg om vrij zeker te zijn van een pass. De hele vlucht had de examinator vrij weinig gezegd, aangezien jij als Pilot in Command verantwoordelijk bent voor de vlucht en alles wat daar bij hoort. En als alles goed gaat voel je je ook echt een koning in de lucht moet ik zeggen. Heerlijk.
Terug op de grond kreeg ik gelijk te horen dat ik een pass had gekregen, dus op naar huis!

Bye bye Arizona

Eenmaal terug in Nederland hadden we 6 dagen vrij voor we weer naar Langford moesten, dus het was wederom een drukke maar wel hele fijne week. Het is altijd enorm plannen, aangezien je eigenlijk overal langs wilt maar je er gewoon de tijd niet voor hebt. Dus alles waar ik deze keer niet aan toegekomen ben staat bovenaan mijn lijstje voor het volgende bezoek!

Langford is weer eventjes wennen, zeker ook met het weer en de temperatuur. Toch wel een tegenvaller als je niet ’s ochtends even naar buiten kunt lopen voor een frisse duik in het zwembad 😉 Verder is het allemaal wel prima, we hebben met z’n 4en allemaal kamers in dezelfde gang dus dat is een gezellige bedoeling. Het fijne is wel dat we nu alle groundschoolers elke dag naar school zien lopen en in de lokalen zien zitten en dat wij dat allemaal niet meer hoeven. Afgelopen week was nog een weekje theorie over het vliegen hier in Engeland, maar daar houdt het ook wel mee op eigenlijk.
Aan het eind van de week kregen we eindelijk onze gouden strepen en wings, dat was wel een memorabel momentje! De foto’s hiervan zal ik onderaan het bericht zetten als afsluitertje.

Met Pasen is Tara overgekomen naar Engeland…met de bus. Haha dat was een rit van 10 uur vanuit Den Haag, dus superlief dat ze dat er voor over heeft! Ik had het 10 uur wachten er trouwens ook voor over, zo kun je het ook bekijken hehe. Maar toen ze er eenmaal was, was het ook heel erg gezellig. We zaten de eerste 2 dagen gewoon in Langford en zijn gaan stappen met de rest van de jongens, wat een geslaagde avond was op het feit na dat we in een gayclub terecht kwamen dus dat was even overschakelen. De rest van het weekend was lekker uitslapen, filmpjes kijken, eten en luieren, precies waar we goed in zijn samen! De zondag zijn we vertrokken naar Oxford waar we een heel leuk hotelletje hadden geboekt, midden in Summertown. Hier zijn we zondagavond ook uit eten gegaan en men, ik hou van uit eten. Heerlijk gegeten, lekker lang gezeten en superveel gelachen met Tara. Dus een hele goeie afsluiting van onze eerste 2e-keer-Oxford-date. Voor Tara betekende dat maandagmiddag weer een lange vermoeiende reis terug met de bus, voor mij betekende het terug m’n bed in om na te genieten haha! Goeie taakverdeling dacht ik zo. Maar ik heb al wel weer heel veel zin in de volgende date!

Wachten wachten wachten...

Daar zijn ze hoor!

Goud!

Klassenfoto

Staat niet verkeerd dacht ik zo he? Nu op naar de IR, morgen de eerste simsessie!

Tot volgende keer weer!