Na een tijd van radiostilte is het weer eens tijd om verder te gaan waar ik geëindigd was, namelijk bij selectiefase 3: de simulatorsessie!
Dit was de ronde waar ik persoonlijk het meest naar uit keek en tegelijk had ik bij deze ronde geen idee wat ik kon verwachten. Ik had immers nog nooit eerder in zo’n simulator gezeten, laat staan met een Engelse captain naast je. Dus volledig blanco kwam ik ’s ochtends vroeg mooi op tijd aan bij EPST.
De dag begon met het introduceren van de gezagvoerders die de ochtend in goede banen zouden gaan leiden. Met name bij het voorstellen van de Engelse captain werd er niet geschroomd om al zijn prestaties en veroveringen binnen de luchtvaart op te noemen, met als gevolg dat ik al diep onder de indruk was van de beste man zonder dat hij een woord gezegd had. Gelukkig bleek hij totaal niet arrogant, rustig en voorzien van een stevig portie Engelse humor.
Vervolgens kregen we van deze Brit een korte presentatie over de basis van het vliegen, als aanvulling op het boekje dat we 2 weken eerder thuisgestuurd hadden gekregen. Na dit interessante praatje werd er een toets afgenomen om te kijken in hoeverre we het boekje bekeken hadden. Hierna was het tijd om een verdeling te maken voor de simulator! Dit gebeurde op basis van reistijd en eventueel wachtende ouders, wat resulteerde in een laatste plek voor Tim.
Na alle andere kandidaten zwetend en met een rode kop uit de simulator te zien komen mocht ik dan eindelijk plaatsnemen op de plaats van first officer. Gelijk toen ik binnenkwam kreeg ik een extra enthousiasme-boost, wat vreselijk gaaf om al die knopjes en lampjes te zien en te beseffen dat ik dit allemaal ga leren de komende tijd! Na een korte uitleg ‘vertrokken’ we. Simpel beginnen, beetje level flight vliegen en ondertussen wat vragen beantwoorden van mr. Captain. Dit ging allemaal goed dus als gauw kwamen er wat manoeuvres bij kijken. Dit bouwde geleidelijk aan op, tot we op een gegeven moment stijgende bochten maakten tot een bepaalde hoogte en koers. Terwijl ik al mijn aandacht nodig had voor het vliegen, liet de gezagvoerder me allerlei rekensommen maken. Dit viel me mee, op 1 vraag na. Ik verstond de captain blijkbaar verkeerd want ik kwam op een onmogelijke som uit en besloot dan ook eerst mijn manoeuvre af te maken alvorens over het antwoord na te denken. Toen ik dit de captain mededeelde kreeg ik als antwoord: ‘Allright, forget about it Tim’.
Even schoot er door m’n hoofd: ‘Forget about it?! Okay, I’m done.” Maar ik was nog steeds bezig met mijn bocht dus schoof die gedachte snel opzij. Na mijn bocht deden we nog wat ‘crazy flying’ en daarna mocht ik naar boven om te wachten op de uitslag…
In 1 woord; zenuwslopend! Voor mijn gevoel heb ik daar uren gezeten, compleet daas van het concentreren. Wat zijn dat een intensieve 40 minuten zeg! Ik had geen idee hoe ik het gedaan had en op dat moment was ik ook nog teveel aan het duizelen om er voor mezelf een reëel beeld van te kunnen vormen. Na wat later bleek 5 minuten kwam de Engelsman de kamer in gelopen en gaf me direct een hand. Hij sprak even kort de afgelopen sessie met me door en na wat tips en trucs sloot hij af met de mededeling dat hij het volste vertrouwen in mijn toekomst als piloot had. Op dat moment gaat alles een beetje langs je heen en besef je nog niet wat er allemaal gebeurd, maar toen ik even later in de frisse buitenlucht stond sloeg m’n hart even een paar tikken over. Je bent erdoor Tim, je bent erdoor!! Na een belletje naar mijn ouders en Tara kon ik het niet laten om even een vreugdehuppeltje op het parkeerterrein te maken, achteraf pas beseffend dat zowel de beide gezagvoerders als de nodige EPST-staf voor het glazen raam stonden te kijken….
Hoe dan ook, met een heerlijk gevoel op naar de groepsopdrachten!
Timothy's Blog 